Historia sopockiego uzdrowiska to już ponad 200 lat, od czasu, kiedy to w mieście osiedlił się francuski chirurg wojskowy – Jan Jerzy Haffner. Jednak pierwsze kąpieliska morskie organizowane były już od połowy XVI w.
Pierwsza wzmianka o Sopocie pochodzi z 1283 r., kiedy to małą wioskę rybacką o tej nazwie, książę pomorski Mściwój II, podarował Cystersom oliwskim. Od poł. XVI w. miejsce to stało się atrakcyjne dla bogatych gdańskich partycjuszy oraz zagranicznych dyplomatów. To właśnie oni budowali w Sopocie swoje letnie rezydencje, a duże zainteresowanie miejscem spowodowało, że podjęto pierwsze próby organizacji miejsc do kąpieli morskich.
Prawdziwy rozkwit uzdrowiska nastąpił wraz z osiedleniem się w mieście Haffnera, który kupił tu kawałek ziemi i w 1823 r. wybudował zakład kąpielowy (łazienki), a rok później powstał pierwszy Dom Zdrojowy. Od samego początku działania Haffner konsekwentnie realizował program nastawiony na leczenie i wzmacnianie zdrowia. Na przestrzeni stu lat przekształcił on rybacką wieś w miasto, z nowoczesnymi urzadzeniami leczniczymi.
Ważną rolę w procesach zdrowienia przypisywano kąpielom morskim, z których początkowo jedynie korzystali najbardziej zdeterminowani goście. Znacznie większą popularnością cieszyły się inne urządzenia kąpielowe, umieszczone początkowo w jedynym w Sopocie “zakładzie kąpieli ciepłych i zimnych” należącym do Haffnera. Można tam było kąpać się w wodzie słodkiej i słonej, ciepłej i zimnej, w wannach, pod prysznicami, a nawet pod specjalnie skonstruowaną kaskadą.
Kolejnym ważnym elementem programu chirurga była zieleń. Wraz z powstaniem pierwszych obiektów leczniczych założył on w ich pobliżu park, wytyczył ścieżki spacerowe i zbudowała pierwsze molo. Wraz z pojawieniem się kuracjuszy, miejscowość została uznana za kąpielisko. Znaczna ilość odwiedzających, coraz większy rozgłos w kraju oraz Europie, a także otrzymanie przez Sopot w 1901 r. praw miejskich, przyczyniły się do zdobycia miana – Riwiery Północy.
Sopot, miasto które leczy…
Wiek XX, wraz z rozwojem turystyki, przyniósł nowy rozdział wodnych walorów uzdrowiska. Turyści przybywali odtąd do Sopotu, aby korzystać z morza, zaś ludzie o słabym zdrowiu by leczyć się przy pomocy kąpieli w wyspecjalizowanych ośrodkach medycyny wodnej. Takim zakładem był wzniesiony na pocz. XX w. i istniejący do dziś Zakład Balneologiczny, znajdujący się tuż przy wejściu na teren molo – w tym samym miejscu, co pierwszy zakład kąpielowy dr Haffnera. Do dnia dzisiejszego mieści się w nim szpital reumatologiczny, który jak przed dwustu laty leczy chorych kąpielami i inhalacjami. Na terenie Sopotu funkcjonują obecnie również inne zakłady uzdrowiskowe, z których chętnie korzystają osoby dotknięte reumatyzmem i chorobami dróg oddechowych.
Ale kuracjusze pragnęli też innych rozrywek i uciech. Początek XX w. to gwałtowny rozwój miasta, w 1909 r. swoją działalność rozpoczęła Opera Leśna, w 1920 r. uruchomiono kasyno, zaś w 1927 r. oddano do użytku Grand Hotel. Również w tym czasie drewniane molo zostało przedłużone do obecnej długości – 511,5 m.
POZNAJ HISTORIĘ HOTELU GRAND
Ważnym dla uzdrowiskowych funkcji Sopotu było odkrycie na przełomie XX i XXI w. podziemnych zasobów leczniczej solanki i wykonanie jej ujęć, z których doprowadzona jest ona rurami do tzw. grzybka inhalacyjnego w Parku Południowym i fontanny przed Zakładem Balneologicznym. Mimo, że działalność uzdrowiskowa prowadzona jest w Sopocie nieprzerwanie od ponad 200 lat, oficjalnie odzyskał on status miejscowości uzdrowiskowej w 1999 r., co wiązało się m.in. z koniecznością spełnienia bardzo ścisłych warunków ekologicznych.
Sopot dzięki swojemu położeniu, infrastrukturze turystycznej i medycznej, jest uzdrowiskiem w szerokim tego słowa rozumieniu. Można tu się leczyć, profilaktycznie wzmacniać zdrowie, a piękne otoczenie i powszechna atmosfera relaksu i rekreacji wpływa doskonale na psychikę, dopełniając tym samym leczniczego wpływu miasta na zdrowie fizyczne.
